Trening Umiejętności Społecznych (TUS)

Trening umiejętności społecznych jest to metoda kształtowania zachowań społecznie pożądanych lub aprobowanych u osób przejawiających trudności w sferze emocjonalnej lub społecznej. Istotą tych zajęć jest nauka zachowań w interakcji poprzez modelowanie, dlatego też zajęcia odbywają się w grupie. TUS pomaga dzieciom dostosować reakcje werbalne i pozawerbalne do sytuacji, w których znajdą się w życiu codziennym, a także zrozumieć znaczenie kontaktów społecznych i pomóc prowadzić bardziej satysfakcjonujące życie w grupie rówieśniczej. 

W zajęciach TUS mogą uczestniczyć dzieci od wieku przedszkolnego do ukończenia szkoły podstawowej, które przejawiają trudności w kontaktach rówieśniczych, nieintegrujące się z grupą przedszkolną lub szkolną, niepotrafiące dostosować się do zasad funkcjonowania w grupie lub klasie. TUS jest adresowany zarówno dla dzieci wycofanych, nieśmiałych, mających problemy z nawiązywaniem i utrzymywaniem relacji, jak i dla dzieci popadających w konflikty z rówieśnikami i nauczycielami, które reagują agresją w sytuacjach stresowych, mają trudność z kontrolowaniem złości i wyrażaniem emocji w sposób akceptowany społecznie.

Metoda Dobrego Startu

Głównym założeniem MDS jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Realizacja tego założenia odbywa się poprzez rozwijanie funkcji, które biorą udział w uczeniu się czytania i pisania (poznawczych: wzrokowo-przestrzennych, słuchowo-językowych i ruchowych) oraz ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej). Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni. MDS reprezentuje zatem polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi.

Metoda Dobrego Startu jest przeznaczona jest dla dzieci w wieku przedszkolnym. Ma zastosowanie w profilaktyce niepowodzeń szkolnych, diagnozowaniu ich przyczyn, korekcji zaburzeń i w edukacji. Metoda służy przygotowaniu dzieci w wieku przedszkolnym do nauki czytania i pisania. Służy także uczeniu liter i cyfr w pierwszej klasie. Dotyczy to zarówno dzieci o prawidłowym rozwoju, jak i dzieci z różnymi rodzajami niepełnosprawności.

Integracja Funkcji Wykonawczych

Integracja Funkcji Wykonawczych jest to metoda terapii, która koncentruje się na zasobach, a nie na deficytach dziecka, w której nauczyciel/terapeuta nie uczy gotowych strategii, tylko stymuluje dziecko do poszukiwań własnych rozwiązań. Program stymulowania rozwoju umiejętności wykonawczych z wykorzystaniem podłogi interaktywnej stwarza możliwość organizacji odpowiedniego środowiska. Dzieci we własnym tempie mogą samodzielnie odkrywać, stawiać sobie cele, planować, uczyć się na błędach, a przede wszystkim bawić się wspólnie z innymi, nakierowując swoje działania na określony cel. Uczestnicy zajęć rozwijają kluczowe, bazowe umiejętności, jakimi są funkcje wykonawcze tj. hamowanie (zdolność do hamowania impulsywnych reakcji, wygaszania ich oraz „segregowania” docierających informacji); rozpoczynanie zadań (zdolność do rozpoczynania działań bez zwłoki, sprawnie i w określonym czasie); pamięć robocza (tymczasowe przechowywanie informacji w celu ich przetwarzania; zapamiętywanie wskazówek, etapów działań); planowanie/ustalanie celów, priorytetów (wyznaczanie celów, planowanie kolejnych kroków); organizacja (systemy porządkujące informacje, materiały, przestrzeń i czas (zarządzanie czasem)); elastyczność/giętkość poznawcza (umiejętność dostosowania własnych działań do określonej sytuacji, elastyczna adaptacja do wymagań środowiska; umiejętność postrzegania rzeczy z nowej perspektywy); umiejętność korzystania z informacji zwrotnych (zmiana zachowania i działania, wynikająca z naszej reakcji na innych i innych na nas; celem informacji zwrotnej jest dostarczenie wiedzy na temat zachowania i działania odbiorcy); metapoznanie (zdolność uświadamiania sobie własnych emocji, formułowania uogólnień na temat siebie i świata, rozumienia swoich procesów myślowych).

Program Stymulowania Rozwoju Funkcji Wykonawczych przeznaczony jest dla dzieci w wieku od 3 do 6 roku życia oraz uczniów wczesnoszkolnych ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Stosowany jest podczas terapii dzieci z zaburzeniami rozwoju poznawczego, zaburzeniami koncentracji i uwagi, zaburzeniami zachowania, nadpobudliwością, ze spektrum autyzmu oraz z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim i umiarkowanym.

Psychomotoryka

„Terapia psychomotoryczna jest przeznaczona dla dzieci z zaburzeniami funkcjonowania, których podłożem jest minimalna dysfunkcja mózgu, spowodowana nieprawidłowością w dojrzewaniu mózgowych struktur integracyjnych (struktur m.  in. odpowiedzialnych za funkcję somatognozji, mowy i zachowań, a także zaburzenia typu dyslektycznego)”.

 Głównym celem i najważniejszym efektem terapii psychomotorycznej jest, stworzenie lub aktywizacja sieci neuronalnych, odpowiadających za mózgowe procesy integracyjne.

Powyższa terapia przeznaczona jest dla dzieci przejawiających:

• – trudności w wykonywaniu czynności ruchowych  (niezręczność, męczliwość, słaba koordynacja ruchowa np. trudności w nauce jazdy na rowerze, łatwość tracenia równowagi).
• – opóźniony rozwój mowy i trudności w porozumiewaniu się.
• – słaba znajomość schematu własnego ciała (somatognozji), nieprawidłowe nazywanie i wskazywanie części ciała lub nieumiejętność ich nazwania .
• – zaburzenia lateralizacji (brak dominacji jednej strony ciała, szczególnie tej samej ręki i   oka).
• – brak orientacji w przestrzeni i czasie (nieumiejętne stosowanie wyrażeń przyimkowych: nad, pod, obok, za, itp.; mylenie określenia czasu: dziś, jutro, wczoraj, itp.;  nieznajomość kalendarza i  zegara). 
•  – brak wiary w siebie, niska samoocena, trudności w nawiązywaniu prawidłowych relacji z otoczeniem, problemy z funkcjonowaniem w grupie rówieśnicze,
• – zaburzenia zachowania (nadpobudliwość ruchowa lub emocjonalna, trudności z koncentracją uwagi,   nadwrażliwość emocjonalna, płaczliwość, bierność, impulsywność itp.). 
• – trudności  w uczeniu się i problemy szkolne (niska sprawność grafomotoryczna, mylenie kształtów i kolorów, trudności w opanowaniu pisania, czytania i liczenia – dzieci ryzyka dysleksji).

Sensoplastyka

Sensoplastyka to edukacja plastyczna, która stymulując receptory wpływa na rozwój połączeń nerwowych w mózgu, co wpływa na optymalny rozwój całego organizmu. Im jest więcej połączeń nerwowych tym „łatwiej” nam się myśli, tym sprawniej przebiegają wszelkie procesy analizy i syntezy w umyśle zarówno małego dziecka jak i osób dorosłych. Celem sensoplastyki jest wspieranie rozwoju umiejętności radzenia sobie z własnymi emocjami oraz zdolności do współpracy, porozumiewania się z innymi i działania w grupie.

Kolorowa stymulacja wpływa na wiele aspektów rozwoju dzieci, celem zajęć jest:

• rozwój zmysłów,
• budowanie świadomości ciała i przestrzeni,
• usprawnienie ruchowe (przygotowanie do nauki chodzenia w przypadku niemowląt),
• rozwój mowy
• pogłębianie kontaktu emocjonalnego z dziećmi,
• rozwój poznawczy – opisujemy elementy świata, pokazujemy proces przemian substancji oraz związki przyczynowo –skutkowe.

Ergoterapia

Ergoterapia- jej głównym punktem jest wzmocnienie sensomotorycznych funkcji dziecka, sensem natomiast oddziaływanie na jego widoczne trudności, nie zaś wytrenowanie określonych sprawności. Dziecko ma otrzymywać impulsy do własnych potrzeb rozwojowych. Ważne jest tu wykorzystywanie ciała przy pracy, co wspomaga dziecko w lepszym samoodczuwaniu i rozwijaniu wymagań sensomotorycznych. Poprzez różnorodne materiały, przyrządy, gry czy zadania, które dziecko wykonuje w formie zabawy, nadrabiane są braki i rozwijane umiejętności na miarę możliwości danego dziecka.

Podstawowymi celami ergoterapii są:

• – osiągnięcie zgodnego z wiekiem rozwoju motorycznego i sensorycznego
• – wzmacnianie aktywności własnej w codziennym życiu, 
• – poprawa interakcji i komunikacji ze środowiskiem
• – stabilizacja podstawowych funkcji, która gwarantuje zdrowy rozwój i zmniejsza zagrożenia związane z niepełnosprawnością

Sensorytmika

Sensorytmika to autorski program muzycznych zabaw rozwojowych, z nieszablonowym wykorzystaniem etnicznych instrumentów z różnych stron świata (takich jak didgeridoo, bębny djembe czy misa tybetańska) oraz przedmiotów codziennego użytku do tworzenia muzyki. 

Zajęcia opierają się na zabawach sensorycznych: dźwiękowo – ruchowo – plastycznych. Oddziaływania mają na celu stymulację rozwoju motorycznego, poznawczego, społecznego i emocjonalnego oraz mowy dziecka, jednocześnie wspierając integrację sensorycznej, synchronizację półkul mózgowych, lateralizację. Istotnym elementem sensorytmiki jest również rozwój wrażliwości muzycznej, ekspresji i współpracy w grupie.

Integracja sensoryczna

Integracja sensoryczna, w skrócie SI (Sensory Integration) jest procesem przetwarzania w mózgu informacji odbieranych przez zmysły z naszego ciała oraz otoczenia w celu prawidłowego wykorzystania ich w codziennym życiu. Nieprawidłowości tego procesu (zaburzenia integracji sensorycznej) występują zarówno u dzieci rozwijających się prawidłowo, ale również jako zaburzenia współistniejące u dzieci niepełnosprawnych. Terapia sensoryczna ma na celu pomoc dzieciom z zaburzoną lub zbyt wolno rozwijającą się umiejętnością integracji bodźców sensorycznych. Jej zadaniem jest nauczenie dziecka jak prawidłowo reagować na wrażenia zmysłowe i oswojenie go z różnorodnością świata. Dodatkowo terapia sensoryczna rozwija zmysł równowagi oraz zdolności psychoruchowe dziecka, czyli innymi słowy – wspomaga jego rozwój. 

Terapia integracji sensorycznej to przede wszystkim zabawa ukierunkowana na uczenie dziecka odpowiedniego reagowania na bodźce zewnętrzne i wrażenia zmysłowe. Dziecko podczas kontrolowanej zabawy uczy się jak porządkować i organizować różnorodne bodźce docierające do niego za pośrednictwem różnych zmysłów.

Szkoła dla rodziców

Szkoła dla rodziców to zajęcia psychoedukacyjne (grupowe), prowadzone metodami aktywnymi, doskonalące umiejętności wychowawcze w formie warsztatowej. Zajęcia kształtują: zdolności do komunikacji, asertywność, empatię, umiejętność rozwiązywania konfliktów i wywierania wpływu na dziecko.

Głównym celem spotkań jest wspieranie w radzeniu sobie w codziennych kontaktach z dziećmi. Nauka umiejętności lepszego porozumiewania się, refleksja nad własną postawą wychowawczą, wymiana doświadczeń, to małe kroki ku głębszej relacji, dającej zadowolenie, poczucie wzajemnej bliskości. To także nauka dialogu i kształtowanie więzi opartych na wzajemnym szacunku.

Terapia Biofeedback

Biofeedback to profesjonalny trening mózgu. W metodzie EEG Biofeedback osoba poddawana jest treningowi przez uczestniczenie w różnego rodzaju grach komputerowych sterowanych jednak wyłącznie umysłem bez stosowania klawiatury czy myszki. EEG Biofeedback jest metodą zaliczaną do technik neurotechnologicznych.

Treningi EEG Biofeedback mają na celu poprawę koncentracji uwagi, szybkości myślenia, kreatywności, pamięci, polepszają nastrój, samoocenę i sen, a także uczą relaksu.

Zajęcia prowadzone są dla dzieci i uczniów od 6 roku życia do szkoły ponadpodstawowej z problemami w zakresie:

• – nadpobudliwości psychoruchowej (ADHD)
• – zaburzeń koncentracji i uwagi,
• – specyficznych trudności w uczeniu się (dysleksja, dysortografia, dysgrafia),
• – trudności emocjonalnych, niskiej samooceny.

Metoda Warnkego

Metoda Warnkego to kompleksowa diagnostyka i terapia dysleksji oraz zaburzeń przetwarzania słuchowego APD. Wykorzystuje oddziaływanie wielokierunkowe angażujące wzrok, słuch i funkcje motoryczne.

Metoda Warnkego opiera się na założeniu, iż aby poprawić funkcjonowanie poznawcze należy, poprzez regularny trening, stymulować:

• – automatyzację przetwarzania spostrzeżeń w obszarze słuchu, wzroku i zdolności motorycznych,
• – automatyzację koordynacji półkul mózgowych,
• -rozwój i automatyzację „wzrokowego języka”.

Powyższa terapia adresowana jest do dzieci i młodzieży, którzy:

• – doświadczają trudności w opanowaniu poprawnego czytania (np. trudności w zrozumieniu czytanego tekstu, nierówne lub obniżone tempo czytania, dysleksja),
• – mimo znajomości zasad ortograficznych popełniają błędy podczas pisania,
• – doświadczają trudności w opanowaniu języka obcego,
• – przejawiają zaburzenia w zakresie przetwarzania bodźców słuchowych.

Terapia ręki

Terapia ręki skupia się na obręczy barkowej i kończynach górnych. Poprzez terapię rozwijana jest motoryka mała, czyli zdolności manualnych dziecka oraz poprawa ruchów precyzyjnych. Terapia w podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego.

W zależności od występujących zaburzeń praca opiera się na wzmacnianiu siły mięśniowej kończyn górnych (niezbędnej do podporu), stymulacji czucia powierzchniowego lub głębokiego (dostarczenie bodźców dotykowych), doskonaleniu zdolności chwytu, doskonaleniu kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowaniu pracy oburącz.

 Celem terapii jest:

• – poprawa sprawności ruchowej całej kończyny
• – udoskonalenie sprawności manipulacyjnej ręki
• – wykonywanie kontrolowanych i precyzyjnych ruchów palców
• – doskonalenie umiejętności chwytu
• – doskonalenie pisania
• – praca nad koordynacją między dłońmi
• – wspomaganie utrzymywania prawidłowej postawy
• – poprawa koncentracji i koordynacji wzrokowo-ruchowej.

Terapia wskazana jest dla dzieci z problemami grafomotorycznymi, niechętnie podejmującymi czynności manualne; z trudnością w nauce czynności samoobsługowych; mających problem z koordynacja obu rąk; wykonujących precyzyjne czynności zbyt wolno; a także mających obniżone lub podwyższone napięcie mięśniowe w obrębie kończyn górnych.

Terapia taktylna

Głównym założeniem terapii taktylnej jest wzmocnienie lub wytworzenie świadomości ciała oraz stymulacja receptorów skóry poprzez stymulację zmysłu dotyku. Terapia taktylna równoważy pracę systemu nerwowego (procesy pobudzania i hamowania).

Cele terapii:

• – regulacja i normalizacja percepcji dotykowej
• – poprawa funkcjonowania sensorycznego, ruchowego i psychicznego
• – równoważnie napięcia mięśniowego
• – aktywizacja mechanizmów integracji sensorycznej
• – poprawa świadomości kinestetycznej
• Terapia taktylna kierowana jest dla dzieci z zaburzeniami tj:

• – mózgowe porażenie dziecięce
• – autyzm
• – zaburzenia zachowania
• – lęki i fobie
• – ADHD/ADD
• – opóźnienie rozwoju psychoruchowego
• – trudności w nauce

Terapia czaszkowo-krzyżowa

Terapia czaszkowo-krzyżowa jest rodzajem terapii manualnej. Oparta jest na anatomii i fizjologii. W naszym ciele występują trzy rytmy fizjologiczne: bicia serca, oddychania i rytm tętnienia płynu mózgowo rdzeniowego, a terapia czaszkowo-krzyżowa stosowana jest w celu normalizacji jego przepływu.

Terapia czaszkowo-krzyżowa ma na celu:

• normalizację obiegu płynu mózgowo-rdzeniowego,
• poprawę mobilności i kondycji ośrodkowego układu nerwowego (na układ nerwowy mocno wpływają napięcia struktur łącznotkankowych znajdujących się w głowie),
• rozluźnianie powięzi, które wraz z więzadłami tworzą łańcuch kinematyczny. Dotyczy to zarówno powięzi przebiegających podłużnie w ciele, jak i poprzecznych membran, znajdujących się w okolicach miednicy, przepony, górnego otworu klatki piersiowej oraz przejścia potyliczno-szyjnego. Powięzi umiejscowione są również w naszych nogach (na wysokości kolan i kostek), rękach, w obrębie krtani, podstawy czaszki i w okolicach oczu.

Terapia czaszkowo-krzyżowa polecana jest przy:

• bólach głowy i nawracających migrenach,
• bólach kręgosłupa,
• bólach niewiadomego pochodzenia,
• zaburzeniach menstruacji i bólach piersi przed menstruacją,
• skoliozach i wadach postawy,
• nadpobudliwości u dzieci,
• nocnym moczeniu u dzieci,
• zaburzeniach koncentracji u dzieci i dorosłych,
• zaburzeniach snu,
• zaburzeniach takich jak: dysleksje, tiki, jąkanie się,
• nerwicy,
• depresji,
• traumach związanych z trudnym porodem, wadach okołoporodowych i rozwojowych dzieci (wzmożone, obniżone napięcie mięśniowe, kręcz szyi, syndrom KISS),
• autyzmie,
• trudnościach dzieci w uczeniu się i z cechami upośledzenia umysłowego,
• alergiach,
• nietolerancjach pokarmowych.