Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka- część II

650 0

Opisując Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne należy pamiętać, że jest ona stworzona dla rozwoju dzieci, aby mogły lepiej poznać siebie, w atmosferze zaufania i bezpieczeństwa.

Z tego względu, pracując tą metodą należy przestrzegać następujących zasad:

  • pamiętaj, że uczestniczenie w zajęciach jest dobrowolne (możesz dziecko zachęcać, dodawać mu odwagi, ale nie zmuszać)
  • zajęcia powinny być dla dziecka przyjemne i dawać możliwość przeżywania radości z aktywności ruchowej, kontaktu z innymi, satysfakcji z pokonania własnych trudności i lęków, z poczucia większej sprawności fizycznej
  • bierz udział we wszystkich ćwiczeniach
  • w czasie zajęć ściśle przestrzegaj praw dziecka do swobodnej, własnej decyzji (do omówienia „tak” i „nie”), aby miało poczucie kontroli nad sytuacją i autonomii
  • zauważaj i stymuluj aktywność dziecka, daj mu szansę na twórcze działanie
  • miej poczucie humoru
  • nie krytykuj dziecka
  • chwal dziecko nie tyle za efekt, co za jego starania i wysiłek, a także za każde nowe osiągnięcie (pokonanie lęku, wykonanie nowego ćwiczenia)
  • większość ćwiczeń, szczególnie początkowych, prowadź na poziomie podłogi
  • zaczynaj od ćwiczeń prostych, stopniowo je utrudniając
  • zmniejszaj udział swojej inicjatywy na rzecz coraz aktywniejszego udziału dziecka
  • miej zawsze na uwadze samopoczucie dziecka, pytaj je o przyzwolenie na intensyfikowanie jego doznań
  • ucz dzieci zarówno używania siły, jak i zachowania delikatności i opiekuńczości w stosunku do drugiej osoby

     Jak już wiadomo z poprzedniego opracowania, w programie ćwiczeń ruchowych Ruchu Rozwijającego wyróżnia następujące grupy ćwiczeń wspomagających rozwój dziecka:

  • ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała
  • ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu
  • ćwiczenia ułatwiające nawiązywanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą

Ćwiczenia prowadzące do poznania własnego ciała.
Do najważniejszych części ciała, których poznanie i opanowanie powinno nastąpić jak najwcześniej, należą: stopy, kolana, uda i nogi.
Przykłady ćwiczeń (ćwiczenia indywidualne):

  • leżenie na plecach
  • leżenie na brzuchu
  • ślizganie się w kółku na brzuchu, to samo – na plecach
  • siedząc – przyciąganie kolejno nóg (ręce oparte wzdłuż boków)
  • siedząc:
    1. kręcenie się w kółko na pośladkach
    2. przewrót na plecy
  • siedząc – przyciąganie kolan, chowanie głowy, rozprostowywanie się do pozycji leżącej
  • czołganie się na brzuchu do przodu, z wyciagnięciem i zginaniem na przemian rak i nóg
  • czołganie się na plecach do przodu z wyciąganiem i zginaniem na przemian rąk i nóg

Wyczuwanie nóg i rak.
Wyczuwanie kolan siedząc:

  • podciąganie kolan do siadu skulonego
  • pchanie kolan do siadu prostego (pokonując opór)
  • w siadzie prostym – rozcieranie i poklepywanie kolan
  • maszerowanie i bieganie z podnoszeniem wysoko kolan

Wyczuwanie nóg (w ruchu).

  • chodzenie, bieganie na „sztywnych” nogach
  • chodzenie, bieganie na miękkich „gumowych” nogach
  • dotykanie palcami stóp podłogi
  • uderzanie o podłogę piętami
  • uderzanie o podłogę całą stopą (szybko i wolno)

Wyczuwanie łokci.

  • dotykanie łokciami kolan
  • dotykanie prawym łokciem lewego kolana i odwrotnie

Wyczuwanie twarzy – siedzenie w kole.

  • wytrzeszczanie oczu („duże oczy”) i mrużenie oczu,
  • zabawne miny

Wyczuwanie całego ciała.

  • leżenie na plecach
  • turlanie się (mięśnie naprężone i rozluźnione)
  • leżenie z rękami wzdłuż ciała (napinanie i rozluźnianie mięśni)

Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu.
Przykłady ćwiczeń (ćwiczenia indywidualne):

  • leżenie na plecach lub brzuchu (mięśnie rozluźnione)
  • czołganie się po podłodze na której rozłożone są różne przeszkody

Ćwiczenia w parach:

  • jedna osoba robi „mostek”, a druga obchodzi ją na czworakach, przechodzi pod,

przez, nad, dookoła itp.

  • jedna osoba siedzi z zamkniętymi oczami, druga chodzi dookoła wypowiadając

imię siedzącej- osoba siedząca porusza się po podłodze podążając za głosem

Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i grupą.
Przykłady ćwiczeń:
Ćwiczenia „z” w parach (partner „aktywny” i partner „bierny”).

  • Pozycja siedząca: ćwiczący siedzi, opierając się plecami o partnera (nogi ugięte w

kolanach):

    1. pcha plecami partnera, starając się pokonać jego opór (zmiana ról),
    2. pozycja jak wyżej – kładzenie się na przemian plecami na partnera z

unoszeniem bioder

  • Pozycja stojąca (tyłem): ćwiczący delikatnie kładzie się na plecach partnera, a ten

stara się częściowo przejąć ten ciężar

  • Pozycja stojąca (tyłem): całkowite przyjęcie ciężaru, tak aby współćwiczący mógł

oderwać nogi od podłoża. Jest to ćwiczenie dość trudne, wymagające szczególnej

ostrożności i często asekuracji ze strony terapeuty

  • Ciągnięcie za kostki ćwiczącego, leżącego na brzuchu lub na plecach
  • Ciągnięcie za przeguby rąk lub łokcie ćwiczącego na plecach
  • Kołysanie: pozycja siedząca, tworzenie „fotelika” dla ćwiczącego „pasywnego” i

obejmowanie go, łagodnie kołysząc do przodu

  • Kołysanie w różnych kierunkach: obejmujemy jedną ręką partnera, drugą

opieramy z tyłu o podłogę. „Opiekujący się” musi cały swój ciężar przenieść na

rękę opartą z tyłu

  • Przyjęcie całego ciężaru ciała partnera: ćwiczący „aktywny” w klęku podpartym,

„pasywny” kładzie się dowolnie (na plecach, na brzuchu, wzdłuż i w poprzek),

„aktywny” porusza się po sali w różnych kierunkach

  • Prowadzenie „ślepca”: ćwiczący zamyka oczy i jest oprowadzany (jest to

ćwiczenie trudniejsze, niż się wydaje – wymaga zaufania do „przewodnika’ oraz

zdecydowania i pewności siebie osoby aktywnej)

  • Próby utrzymywania równowagi i ciężaru ciała:
    1. ćwiczący, leżąc na plecach (nogi zgięte0, podtrzymuje za ręce

współćwiczącego lezącego na brzuchu (plecach) na jego goleniach

    1. ćwiczący, leżąc na plecach (nogi podniesione i wyprostowane),

podtrzymuje za ręce współćwiczącego leżącego na jego stopach.

     Są to ćwiczenia dość zaawansowane, dla osób wykazujących już pewien stopień pewności ruchów. Przyzwyczajają one – co jest ważne – dla kontaktu wzrokowego.

  • Odpoczynek: ćwiczący mogą sobie pomóc sami w osiągnięciu relaksu przez:
    1. masaż karku i ramion
    2. delikatne uderzanie i podszczypywanie kończyn
    3. delikatne obracanie partnera na plecy i brzuch

Ćwiczenia „przeciwko” w parach.

  • „Skała”: ćwiczący staje stabilnie w rozkroku podpartym lub siedzi mocno podparty

o podłoże; współćwiczący próbuje przesunąć „skałę”, pchając lub ciągnąc w

różnych kierunkach

  • „Worek”: to samo ćwiczenie ze współćwiczącym leżącym na plecach lub brzuchu,

a także próbowanie przewrócenia współćwiczącego na drugą stronę

  • „Paczka”: dziecko zwija się w kłębek, a współćwiczący usiłuje „rozwiązać paczkę”,

ciągnąc za nogi i ręce; „paczka” może zostać uniesiona w górę („nie rozwiązana”),

co dowodzi dużej koncentracji energii i skupienia na zadaniu

Ćwiczenia „razem” w parach (obydwaj partnerzy „aktywni”).

  • Partnerzy siedzą złączeni plecami, po czym wstają nie odrywając się od siebie,

napierając na siebie plecami tak, aby obydwaj powstali

  • Kołysanie się: siedząc przodem do siebie z lekko ugiętymi nogami, ćwiczący

trzymają się za ręce lub przeguby; na zmianę kładą się na plecy i są przeciągani

przez partnera (ze zmianą ról)

  • Równowaga: stojąc do siebie twarzą i trzymając się za ręce ćwiczący odchylają

się i przechodzą do siadu, a następnie wstają.

Każdy człowiek może służyć drugiemu pomocą, być wsparciem. To, co najbardziej może pomóc drugiemu człowiekowi, jest w nas. My sami możemy dać dziecku możliwość rozładowania napięcia w sposób bezpieczny i niedestrukcyjny. Metoda Weroniki Sherborne pozwala to dokładnie zobaczyć i „odkryć”.

Opracowanie:

Fizjoterapeuci

Ewa Wawruszak-Stolarczyk

Anna Kubik

Bibliografia

  1. Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziecka” Bożena Kisiel, Maria Przasnyska, Marta Bogdanowicz
  2. Opis i planowanie zajęć według Metody Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne” Marta Bogdanowicz, Dariusz Okrzesik
  3. Ruch rozwijający dla wszystkich” ” Marta Bogdanowicz, Alicja Kasica
Skip to content

Kontynuując korzystanie ze strony, wyrażasz zgodę na korzystanie z plików cookie. Wiecej informacji

Ustawienia plików cookie na tej stronie internetowej są ustawione na "zezwalaj na pliki cookie", aby zapewnić Ci jak najlepsze wrażenia z przeglądania. Nie zbieramy informacji w celach handlowych. Jeśli nadal używasz tej witryny bez zmiany ustawień plików cookie lub klikniesz "Akceptuj" poniżej, to wyrażasz na to zgodę.

Zakończ